หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช
2551 ระบุว่า
เป็นหลักสูตรการศึกษาที่สนองการกระจายอำนาจให้สังคมมีส่วนร่วมในการจัดการศึกษาให้สอดคล้องกับสภาพความต้องการของท้องถิ่น
ความเป็นท้องถิ่น ชุมชนของไทยมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
การจัดการศึกษาจัดให้ทุกคนอนุรักษ์ทรัพยากรในท้องถิ่น และพัฒนาจะนำมาซึ่งความเจริญก้าวหน้าได้
ปัจจุบันนี้กระแสโลกกำลังให้ความสำคัญกับความเป็นชุมชนท้องถิ่น
สาระการเรียนรู้ท้องถิ่น จะเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องปลูกฝังพัฒนาให้เยาชนเกิดสำนึกรักท้องถิ่น
ภูมิภาค และประเทศของตน ดังนั้น
การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษาจึงจำเป็นต้องให้ความสำคัญกับความเป็นชุมชนและท้องถิ่น
ในหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 เน้นของกระทรวงศึกษาธิการในการพัฒนาเยาวชนสู่ศตวรรษที่ 21 การบริหารจัดการหลักสูตรในยุคปัจจุบันมีการกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่นและสถานศึกษา ให้มีส่วนร่วมคิด ร่วมตัดสินใจในการพัฒนาหลักสูตรของตนเอง กรอบสาระการเรียนรู้ท้องถิ่นจึงถือเป็นตัวจักรสำคัญในการตอบสนองนโยบาย
พระราชบัญญัติทางการศึกษา กฎหมายและรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย
ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการศึกษา
กรมวิชาการ (2545) กล่าวว่า
หลักสูตรท้องถิ่น หมายถึง มวลประสบการณ์ที่จัดขึ้นทั้งในห้องเรียนและนอกห้องเรียน
เพื่อพัฒนาผู้เรียนให้มีความรู้ความสามารถ ทักษะ เจตคติ และคุณภาพการดำรงชีวิต
โดยพยายามใช้ทรัพยากรในท้องถิ่น ภูมิปัญญาท้องถิ่น
ให้ผู้เรียนได้เรียนรู้บนพื้นฐานของสภาพชีวิต เศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม ของตนเอง
ตลอดจนมีส่วนร่วมในการแก้ปัญหาต่าง ๆ ของชาติบ้านเมือง
ประกอบ
มณีโรจน์ (2554) ได้กล่าวถึงสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น ดังนี้ สำหรับสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น
ที่กำหนดประเด็นสำคัญเพื่อให้โรงเรียนนำไปประยุกต์ใช้เป็นแนวทางในการจัดการเรียนรู้ในแต่ละกลุ่มสาระการเรียนรู้
เช่น ภูมิศาสตร์, ประวัติศาสตร์, อาชีพ, บุคคลสำคัญ, สภาพปัญหาในชุมชน, วิถีชีวิต,
สถานที่สำคัญ, แนวโน้มในอนาคตของการเปลี่ยนแปลงในท้องถิ่น แนวทางการจัดทำหลักสูตรระดับชั้นเรียนเกี่ยวกับสาระการเรียนรู้ท้องถิ่นอาจทำได้หลายแนวทาง เช่น จัดทำเป็นรายวิชาเพิ่มเติม, จัดการเรียนรู้
สาระการเรียนรู้ท้องถิ่นในรายวิชาพื้นฐาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น